อยากให้ พ่อแม่ ได้อ่าน การ เปรียบเทียบ ของพ่อแม่ แต่ละบ้าน มีให้เห็นกันอยู่ทั่วไปในทุก ๆสังคม
หรือแม้แต่ ในทุกๆ ครอบครัวเลยก็ว่าได้ หากลองสังเกตดีๆ การ เปรียบเทียบ หลายต่อหลายครั้ง
เกิดจากความตั้งใจ และปรารถนาดีของพ่อแม่ แต่มันกลายเป็นสิ่งที่ทำร้า ยใจลูกอย่างไม่น่าเชื่อ
ด้วยคำพูดที่ดูไม่มีอะไร เช่น “ดูซิ เด็กบ้านโน้นเค้ายังทำแบบนี้ได้เลยนะ..ทำไมหนูทำไม่ได้”
หรือ “ดูพี่คนนั้นซิ เค้าเก่งนะ ทำนี่ก็ได้ ทำโน้นก็ดี หนูต้องทำให้ได้ แบบเค้านะลูกนะ” 
ด้วยความคิดเห็นส่วนตัวของแม่ยุ้ยเอง ที่สงสัยอยู่เสมอกับประโยคทำนองนี้ว่า..
อะไรทำให้พ่อแม่ ปู่ย่า คิดแบบนั้น คิดว่า คำพูด ลักษณะนี้ จะช่วยให้เรา
อยากจะทำอะไร ต่อมิอะไร ที่เหมือนคนอื่นๆ หรือทำให้ได้ เพื่อทัดเทียมคนอื่นๆ
พอผ่านเวลามา จนถึงวันที่ได้ยืนในจุดที่เราเป็นพ่อแม่ จึงทำให้ย้อนกลับมาคิดถึง
ความรู้สึก เมื่อโดนนำไปเปรียบเทียบ คนแต่ละคน เติบโตมาในสภาพแวดล้อม
และการเลี้ยงดูที่แตกต่างกัน บุคคลิก ลักษณะนิสัย ความสนใจ และสภาพทาง
กายภาพ ของคนทุกคนก็ต่างกันออกไป ไม่ต้องคิดอะไรมากคะ พี่น้อง คลานตามกันมาแท้ๆ
ยังแตกต่างกันเลย นับประสาอะไรกับลูกบ้านเรา กับลูกบ้านโน้น บ้านนี้ การเอาลูกตัวเอง
ไปเปรียบเทียบกับคนอื่น จะทำให้เกิดแรงฮึด !!! แต่นั่นคือหนึ่งส่วนในสิบส่วน
หรือเปล่าคะ แล้วคิดว่าแรงฮึดแบบที่ว่านี้ เด็กอนุบาล เด็กประถม สามารถเข้าใจ
จุดจุดนั้นได้หรือไม่ เราเองเป็นพ่อเป็นแม่ หากลองคิดในมุมกลับกันบ้างว่า
ถ้าวันนึงลูกเอ่ยว่า “แม่ ทำไมไม่บ้านโน้นเค้าทำกับข้าวอร่อยกว่า
สอนการบ้านก็ไม่เสียงดัง ไม่ดุ ไม่ตี แม่ต้องทำให้ได้แบบแม่บ้านโน้นนะ”
ถ้าเป็นแบบนี้บ้าง รู้สึกอย่างไรคะ แล้วก็ไม่แปลก ที่เด็กที่เติบโตมา กับการถูกนำ
ไปเปรียบเทียบกับคนอื่น จะเติบโตมาเป็นผู้ใหญ่ ช่างเปรียบ ช่างเทียบ เพราะเขาก็
ถูกหล่อหลอมมาเช่นนั้น อย่าทำให้โลกของลูกเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ว่า ตัวเองด้อยค่า
เพราะทำอะไรก็ไม่ดีเท่าคนอื่น อย่าทำให้ลูกเติบโตมาแบบไม่แน่ใจว่า
ตกลงฉันมีอะไรดีบ้าง เพราะฉันไม่เท่าเทียมกับคนอื่น
เลยและอย่าให้ลูกเติบโตมาด้วยไม่แน่ใจว่า พ่อแม่เห็นความดีในตัวหนูบ้างไหม ?
เพราะเห็นแต่ชมลูกคนอื่น บอกว่าลูกคนอื่นดีอยู่ตลอด แล้วหนูหละ ??
เปลี่ยนมุมมองกันใหม่ดีกว่าคะ อย่ามัวแต่คิดว่า ลูกเราด้อยยังไง ทำอะไรได้น้อยกว่าลูกคนอื่น
เสียเปรียบลูกคนอื่นเรื่องอะไร ลองเปลี่ยนเป็นช่วยกันเสริมสร้างความรู้สึกภาคภูมิใจ
ในสิ่งที่ลูกเรามีลูกเราเป็น ช่วยกันดึงข้อดี ที่มีออกมาสนับสนุน และช่วยกันพัฒนาจุดอ่อน
ที่ยังต้องฝึกฝนไปด้วยกัน ชี้ให้ลูกเห็นว่า จุดนี้เราต้องพยายามเพิ่มเพราะอะไร
ไม่ใช่ เพื่อให้เท่าเทียมกับใคร สอนให้ลูกมีจุดพอใจในสิ่งที่ตัวเองมี แต่ก็เรียนรู้
ที่จะสร้างแรงบันดาลใจ ที่จะก้าวต่อไป ด้วยแรงที่มาจากข้างในตัวเอง ไม่ใช่มีคนอื่น
เป็นเครื่องวัดตัวเรา ทุกชีวิตมีสิ่งที่ดีในตัวเองซ่อนอยู่เสมอคะ แค่เราหาให้เจอและชื่นชม
ในสิ่งที่เรามี อย่างเห็นคุณค่า เราจะมีชีวิตที่พอใจและสุขใจจากสิ่งที่เรามี สิ่งที่เราเป็น
“แสนดีใจ ที่ได้เกิดมาเป็นลูกแม่
คอยเทคแคร์ ดูแลลูก ไม่เคยห่าง
แม่ประคบประหงมลูก ทุกเส้นทาง
มีทุกอย่าง เป็นเพราะ พ่อแม่ดูแลเรา”
