มาฟังเรื่องเล่าสะท้อนใจคนของ หมา ที่มันดุ..
ก็ยังไม่เท่า ใ จ ค น จ ริ ง ไ ห ม..
คือเรื่องมีอยู่ว่า ในซอยบ้านจะมี หม า ตัวนึง
มันจะไม่ค่อยชอบขี้หน้าผม สักเท่าไหร่…นัก
ทุกครั้งที่ผมเดินผ่านหน้าบ้านมัน มันจะเห่ า
กระโจนใส่ประตูเหล็กอย่ างบ้ าค ลั่ งปานกับว่า
ผมเคยไปทำแม่มันต า ย
แล้วเวลาผมไปซื้อของหน้าปากซอย ผมเคย
บอกให้พ่อฟังว่าไม่กล้าผ่านไปแถวนั้น เพราะ
“กลัวหมา” พ่อบอกว่า ไม่ต้องกลั วหรอกลูก!
หมาที่ดุ ให้ลูกชิ้นมันทุกวัน ๆ สักวันมันก็เชื่อง
นับแต่วันนั้น ผมเจียดเงิน 5 บาทซื้อลูกชิ้น 1 ไม้
ผมกิน สองลูก จะแบ่งหม า 2 ลูกทุกวัน
แรกๆ มันแทบจะกระโ ด ด กั ด มือผมให้ได้
ถ้าไม่มีประตูเหล็ก ผมคงมือขๅดไปแล้ว
วันเวลาผ่านไปไม่นาน มันไม่เ ห่ าผมอีกเลย กระดิกหางรอผมทุกเย็น
วันหนึ่ง…เจ้าของบ้านปิดประตูไม่สนิท มันวิ่งกระดิกหางมาหาผม หยอกเล่นกับผมสนุกสนาน
ตั้งแต่วันนั้น เราเป็นเพื่อนกัน และวิ่งเล่นกันมาโดยตลอด
โตขึ้นมา ผมจึงนึกถึงคำพ่อสอน.. “หมาที่มันดุ”
เราหยิบยื่นไมตรีให้มอบความเป็นมิตรให้ “ดุ..แค่ไหนก็กลายเป็นเชื่อ ง”
แต่กับ “คน” ต่อให้เราดีแค่ไหน จริงใจแค่ไหน
เลี้ยงอาหารดีแค่ไหน… ก็ยังหั กหลังเราได้
ลูกชิ้นไม่กี่ไม้ ซื้อใจหมาได้ตลอดชีวิตกับคน ต่อให้เลี้ยงดีแค่ไหน ก็เชื่อใจไม่ได้จริง ๆ
“ให้ข้าวหมากิน 1 ครั้งมันจำตลอดจนต า ย
แต่กับคนช่วยเหลือ 100 ครั้ง ไม่เคยจำ..
มันจำครั้งเดียวคือ ครั้งที่ไม่ช่วยเหลือมัน”
