บางคน อวดรวย กินหรู อยู่ดี แต่ข้าวสักมื้อ ก็ไม่เคยให้พ่อแม่ได้กิน

เราเห็น บางคน ชอบอวดรวย ลง s o c i a l media  เรื่องของการอวดรวยนั้น เป็นอะไรที่เราพบเจอกันบ่อยมาก

ในสังคมโ ซ เ ชี ย ล ที่ บางคน เวลาได้อะไรมาใหม่ เช่น น า ฬิก าห รู ร ถ ใหม่ ก ร ะเ ป๋ าแ พ งๆ

แม้กระทั้ง กินอาหารแพงๆ ในร้านหรู ก็ต้องถ่ายรูป อวดลงเพื่อให้เพื่อนๆในโลกออนไลน์ได้เห็น

แล้วรู้ว่าเรา “รวย” เรามีเงินเยอะ เขาจะได้ชื่นชมเรา ยกย่องเรา เหมือนเอามายกฐานะตัวเองให้สูงมากขึ้น

คนที่อวดรวย ที่เราเห็นกัน ส่วนใหญ่นั้น มักจะไม่ได้รวยจริงเหมือนอย่างที่หลายๆคนคิดกัน

เพราะบางครั้ง สิ่งของที่ได้มานั้น ก็เป็นเงิน ที่ต้องไปหยิบยืมมา หรือไปเป็นหนี้ เป็นสินมาก่อน

ถึงจะได้สิ่งของ ที่ต้องการมาครอบครอง ซึ่งบางครั้ง การได้มาในลักษณะนี้

มันก็ไม่ได้..ทำให้คนที่ครอบครอง มีความสุขมากเท่าไหร่ หลายคนก็อาจจะชื่นชมเราบ้างในบางครั้ง

เมื่อเห็นเราใช้ของที่แพง ของที่มีราคา แต่ถ้าเรา ได้มาแล้วมันเป็นทุกข์ ก็ไม่ควร จะมีมันดีกว่านะ

ดูเหมือนว่าเรา จะมีเงิน..แต่ควักออกมา ซื้อของให้พ่อไม่ได้

ดูเหมือนว่าเรา จะมีเงิน..แต่หมดไป กับสิ่งที่พ่อแม่ไม่เคยได้ใช้

ดูเหมือนว่าเรา จะมีเงิน..แต่ไม่เคย หล่อเลี้ยงหัวใจของพ่อแม่

ดูเหมือนว่าเรา จะมีเงิน..แต่กลับเลี้ยงดู พ่อแม่ไม่ไหว

ดูเหมือนว่าเรา จะเก่ง..แต่เก่งกับ การตะคอกใส่พ่อแม่

ดูเหมือนว่าเรา จะเก่ง..ลงกับคนอื่นไม่ได้ ก็หาเรื่องทะเลาะกับพ่อแม่

ดูเหมือนว่าเรา จะเก่ง..อดทนกับคนอื่นได้ แต่กับพ่อแม่อดทนไม่ได้

ดูเหมือนว่าเรา จะเก่ง..จ้างคนอื่นได้ แต่กับพ่อแม่ เป็นดั่งคนรับใช้ ที่ไม่ได้เงินเดือน

ดูเหมือนว่าเรา จะสูงส่ง..อยู่นอกบ้าน ใช้เงินเหมือนพิมพ์แบงก์เองได้ แต่ไม่เคยหยิบยื่นให้พ่อแม่

ดูเหมือนว่าเรา จะสูงส่ง..ชื่นชมครอบครัวคนอื่นไม่ขาดปาก แต่ปรักปรำ ครอบครัวตนเองว่าไม่ดี

ดูเหมือนว่าเรา จะสูงส่ง..พ่อแม่ทนทุกข์ เพื่อลูกได้ แต่พอเราเจอความลำบากเพียงนิดหน่อย ก็ละทิ้งท่าน

ดูเหมือนว่าเรา จะสูงส่ง..ยกมือไหว้คนอื่นไปทั่ว แต่รังเกียจพ่อแม่ ของตัวเอง

พ่อแม่ให้ความรัก เลี้ยงดูลูก ให้ความเมตตา โดยไม่ได้หวังผลตอบแทนอะไร

เพียงแค่อยากให้เรามีความสุข เพียงเห็นแค่นอนหลับ กินอิ่ม สบายไม่ยากลำบาก ท่านก็มีความสุขไปด้วยแล้ว

พ่อแม่ให้กำเนิดชีวิตเรา อันล้ำค่า ทนทุกข์เลี้ยงดูมา จนเติบใหญ่ ยินยอมประหยัดกิน ประหยัดใช้

มีอะไรดีๆ จะนึกถึงแต่หน้าลูกเป็นอันดับแรก ยินยอมอดสูใจตนเอง แต่ไม่ยอมให้ลูกได้อับอายชาวบ้าน

การดูแลพ่อแม่ยามแก่เฒ่า “ไม่ใช่ภาระ” แต่เป็นหน้าที่ ที่ต้องตอบแทน และเป็นการสร้างบญที่ยิ่งใหญ่

เพราะนี่ คือ…รักโดยปราศจากเงื่อนไข ปราศจากความเห็นแก่ตัว พระคุณพ่อแม่ ตราบชั่วชีวิตนี้ก็ชดใช้ไม่หมด

“เป็นสองมืออุ้มชูเลี้ยงดูลูก เป็นสายใยพันผูกคอยห่วงหา

เป็นอ้อมกอดอบอุ่นค้ำจุนมา เป็นสายตาห่วงใยใคร่อาทร

ยามเจ็บไข้เฝ้าดูแลด้วยชีวิต ยามพลั้งผิดท่านอบรม คอยบ่มสอน

ยามเหนื่อยหน่ายกำลังใจไม่สั่นคลอน ยามใดใด ยังอาทร ไม่เปลี่ยนแปร”

ขอขอบคุณ นุสนธิ์บุคส์