คำว่าแม่ ผู้ซึ่งทำให้เรารู้สึกว่าที่ใดมีท่าน..ที่นั่นแหละ คือ บ้าน
“บ้านไม่ใช่เพียงแค่สถานที่ แต่..เป็นผู้คนที่อยู่บ้าน”
“บ้าน” เป็นสถานที่แห่งใดก็ได้ ที่มีครอบครัวอันเป็นที่รักของเราอยู่
ความรักของคนเป็นแม่..ทำให้เรารู้สึกว่าที่ใดมีท่าน..ที่นั่นแหละ คือ บ้าน
1. คนเป็นแม่ ผู้ที่ทนทุกข์อุ้มท้องตลอด 9 เดือน กับความใจกว้างในทุกรุ่งอรุณ
ร่างกายไร้ร่องรอย บอบช้ำ กินอยู่ก็ถามพ่อแม่ ทุกคืนย ากจะหลับตาแม่นอนที่เปียกให้ลูกหลับที่แห้ง
2. ห ากลูกป่ ว ย ก็พาไปหาหมอ เต็มใจดูแลลูกแบ ก รั บ ไ ข้ แทน
ไหว้พระขอพรให้ไร้ โร ค ภั ยจุดธูปภาวนาเพื่อให้อาการลูกดีขึ้น เช่นนั้น พ่อแม่ถึงจะยิ้มได้
3. ตอนหัดเดินกลัวหกล้มบ าดเจ็ บ คอยปกป้องกันไฟระวังน้ำให้
เป็นห่วงคอยระวังทุกเสี้ยววินาที ทุ กก้าวต้องจูงมือเดินตอนนี้ 3 ขวบเริ่มเดินพูดได้ เรียนรู้การพูด พ่อแม่สุขใจ
4. อายุ 4-5 ขวบส่งเล่าเรียน เพื่อให้ลูกได้เป็นนักปราชญ์ ตั้งแต่หัวจรดเท้า
เตรียมให้พร้อม เสื้อผ้าทุ กฤดูก็มิข าด พ่อ ตีสั่งสอนลูกแม่ปวดใจแทนป าดน้ำตาไม่หว าดไม่ไหว
5. ความจริงใจของบุ พการีลึกยิ่งกว่ามห าสมุทร เพื่อลูกยอมเสี ยเงินได้
นอนดึกตื่นเช้าเพื่อหาเงิน แต่ตนเองไม่กล้าใช้เงินเพื่อไม่ให้ลูกต่างจากคนอื่น เปลี่ยนขี้เถ้าเป็นทองคำ
6. เมื่อลูกต้องจากบ้าน พ่อแม่ห่วงห า ความหวังทุ กอย่ างอยู่ที่ลูก
ขอพรก็คิดถึงห่วงห า เพื่อให้ลูกปลอ ดภัย
เมื่ออยู่ต่างบ้านห ากข่าวห่ างห าย ก็จะกังวลร้อยแปดนอนไม่หลับทั้งคืน
7. ไม่ว่าลูกชายหญิงก็เลี้ยงดูเท่ากัน ย่ าง 18-19 ก็ดูฤกษ์ดีแต่งงาน
จุดธูปขอ ด วงวิ ญ ญ าณคุ้มครองเสี ยเหงื่ อมากมายท่วมตัว เสียเงินทองที่นับไม่ถ้วน เพื่อช ด ใช้ห นี้ให้ลูก
8. แต่งงานมีครอบครัวการงาน แต่พ่อแม่ก็ยังไม่ห ายเป็นห่วง ต่อให้ทุ กข์
ร้อยหมื่นก็จะท น พระคุณของพ่อแม่มีนับไม่ถ้วนห ากลูกเกิดมาไม่มีใครดูแล จะมีวันนี้ได้หรือ
9. ทั้งใจพ่อแม่อยู่ที่ลูกกังวลใจถึงขั้ นล้ มป่ ว ย
ผมทั้งหัวหง อกไปหม ด ใบหน้าก็เหี่ยวย่นเปลี่ยนรูปทุ กครั้งที่กลับมาก็เจอใบหน้ายิ้มแย้มของพ่อแม่
เมื่อมีทุ กข์พ่อแม่ก็ทำอาห ารให้กิน
10. เมื่อย ามพ่อแม่แก่เฒ่ าโ ร คถามห า อย าก ห าหมอรับ ย า ใครจะช่วยจ่าย
พ่อแม่จะอยู่ได้อีกกี่ปี วันพร้อมหน้าพร้อมตาจะมีอีกกี่วันเมื่อพ่อแม่อายุร้อยปีก็ต้องหลับตา
ไร้ เง าลูกๆ เคียงข้างอีกต่อไป ต้นไม้รักความเงียบ แต่ลมห าได้หยุดไม่ ถึงคราวลูกเลี้ยงดู
แต่พ่อแม่ก็รอไม่ไหวแล้ว ในโลกใบนี้สิ่งที่ไม่อาจรอได้ที่สุดก็คือ “ความกตัญญูพ่อแม่”
อย่ าเสี ยใจกับสิ่งที่คุณเพิ่งสูญเสี ยไป อย่ าไปห วงแหนเอาตอนที่ไม่มีแล้ว
“บ้านไม่ใช่สถานที่ แต่เป็นผู้คน” เป็นสถานที่…แห่งใดก็ได้ ที่มีครอบครัวอันเป็นที่รักของเราอยู่..
คำว่าแม่ “ที่ใดมีท่าน..ที่นั่นแหละ คือ บ้าน”
ขอบคุณบทความดีๆ จาก คิดกลับด้าน
